Kamu Çalışanlarının Esnek Çalışma Uygulamalarına İlişkin Algılarının Değerlendirilmesi – İzmir Örneği
Anahtar Kelimeler:
Esnek çalışma- uzaktan çalışma- dönüşümlü çalışmaÖzet
ÖZET
Küreselleşme ile birlikte teknolojik gelişmelerde yaşanan hızlı değişim ve geleneksel yönetim paradigmalarındaki dönüşümün yanı sıra küresel krizlerin de etkisiyle çalışma hayatı içerisinde yer alan işveren ve işgören bireylerin algıları ve beklentileri de söz konusu dönüşümden etkilenmiştir. Tam zamanlı çalışma biçimlerinin yanı sıra, bir yönüyle küresel rekabetin bir parçası olarak ürün ve hizmet etkinliğini ve verimliliğini amaçlayan, diğer yandan çalışan bireyleri güvenceli bir çalışma yaşamının parçası haline getiren, zamandan ve mekândan bağımsız iş görmeyi olanaklı kılan esnek çalışma yöntemleri ortaya çıkmıştır. Önce özel sektörde uygulamaya konu edilen esnek çalışma, zaman içinde yeni kamu yönetimi yaklaşımının gerekleri çerçevesinde kamu yönetiminin de etkili araçlarından biri haline gelmiştir.
Türkiye’de ulusal stratejilere 1990’lı yılların ortalarında konu edilen esnek çalışma yaklaşımı, ilgili yasal düzenlemeler çerçevesinde 2003 yılında normatif bir kimlik kazanabilmiş, kamu kesimindeki uygulamalarda ise kamu personel rejiminde bir esneklik sağlamanın ötesinde mekân ve zaman açısından esnek uygulamalar öne çıkarılmıştır. İzmir kent bütününde gerçekleştirilen çalışmada, küresel bir kriz niteliğine sahip Covid-19 pandemisiyle birlikte, kamu kesiminde Cumhurbaşkanlığı genelgelerine dayanılarak uygulanan uzaktan ve dönüşümlü çalışma şeklindeki esnek çalışma yöntemlerinin kamu çalışanlarının algıları çerçevesinde analiz edilmesi amaçlanmıştır.
Referanslar
Abid S., & Barech D. K., (2017). “The Impact Of Flexible Working Hours On The Employees Performance”. International Journal of Economics, Commerce and Management, 5(7), 450-466. http://www.ijecm.co.uk/wp-content/uploads/2017/07/5731.pdf.
Alexander S., (1998), “Keeping Workers Happy”, Infoworld, Vol. 20, No. 50, 91-92.
Austin-Egole I. S., Iheriohanma E. B. J., Chinedu N., (2020). “Flexible Working Arrangements and Organizational Performance: An Overview”. IOSR Journal Of Humanities And Social Science, 25(5), 50-59.
Baltes B., Briggs T. E., Huff J. W., Wright J. A. (1999). “Flexible and Compressed Workweek Schedules: A Meta-Analysis of Their Effects on Work-Related Criteria”. Journal of Applied Psychology, 84(4), 496-513.
Bodur M. Y., (2019). “Yoğunlaştırılmış İş Haftası, Denkleştirme Süresi ve Bundan Doğan Hukuki Sorunlar”. Süleyman Demirel Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, 9(1), 285-352.
Emmott M., Hutchinson S., (1998), “Employment Flexibility: Threat or Promise?”. P. Sparrow and M. Marchington (eds.), HRM: The New Agenda, London: Pitman.
Future of Work Institute, (2012). The Benefits of Flexible Working Arrangements A Future of Work Report.
Guthrie R., (2007). The Ethics of Telework. Information Systems Management, 14:4, 29-32.
Güçlü İ., (2021). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri Teknik - Yaklaşım- Uygulama. Ankara: Nika Yayınevi.
Gümüş İ., Koç M., (2019). “Türk İş Hukukunda Çağrı Üzerine Çalışma: Uygulamada Karşılaşılan Sorunlar ve Çözüm Önerileri”. Mali Çözüm Dergisi, 29 (154), 71-106.
Heathfield S. M., (2021). “The Pros and Cons of a Flexible Work Schedule”. https://www.thebalancemoney.com/advantages-and-disadvantages-of-flexible-work-schedules-1917964.
ILO, (2004). “What is part-time work?”. https://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_protect/---protrav/---travail/documents/publication/wcms_170717.pdf.
ILO, (2004a). “Shift work”. https://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---ed_protect/---protrav/---travail/documents/publication/wcms_170713.pdf.
ILO, (2020). “COVID-19 Ortamında ve Sonrasında Uzaktan Çalışma”. https://www.ilo.org/wcmsp5/groups/public/---europe/---ro-geneva/---ilo-ankara/documents/publication/wcms_759299.
Maxwell G., Rankine L., Bell S., MacVicar A., (2007). The Incidence and Impact of Flexible Working Arrangements in Smaller Businesses. Employee Relations, 29(2), 138-161. doi:10.1108/01425450710719987
Nicol A. M., Botterill J. S., (2004). “On-Call Work and Health: A Review”. Environmental Health: A Global Access Science Source, 3(15), 1-7.
OECD, (1997). The Definition of Part-Time Work for the Purpose of International Comparisons. OECD Labour Market and Social Policy Occasional Papers No. 22. https://www.oecd-ilibrary.org/the-definition-of-part-time-work-for-the-purpose-of-international-comparisons_5lgsjhvj7t7c.pdf.
OECD, (2022). “Part-Time Employment Rate”. https://data.oecd.org/emp/part-time-employment-rate.htm.
Özbek B., (2022). Örgütsel Sinizm Tükenmişlik ve Örgütsel Bağlılığın Esnek Çalışma Düzenlemesi Üzerine Etkisi: Covid-19 sürecinde bir Alan Araştırması, Kahramanmaraş Sütçü İmam Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi.
Öztürkoğlu Y., (2013). “Tüm Yönleriyle Esnek Çalışma Modelleri”. Beykoz Akademi Dergisi, 1(1), 109-129.
Shagvaliyeva S., Yazdanifard R., (2014). “Impact of Flexible Working Hours on Work-Life Balance”. American Journal of Industrial and Business Management, 20-23.
Shreedhar G., Laffan K., Giurge L., (2022). “Is Remote Work Actually Better for the Environment?”. Harward Business Review. https://hbr.org/2022/03/is-remote-work-actually-better-for-the-environment.
T.B.M.M., (2003). İş Kanunu Tasarısı ve Sağlık, Aile, Çalışma ve Sosyal İşler Komisyonu Raporu (1/534), Dönem: 22, Yasama Yılı: 1, Ankara.
T.C. Başbakanlık Devlet Plânlama Teşkilâtı (DPT), (1996). Yedinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (1996-2000), Ankara.
T.C. Başbakanlık Devlet Plânlama Teşkilâtı (DPT), (2001). Uzun Vadeli Strateji ve Sekizinci Beş Yıllık Kalkınma Planı (2001-2005), Ankara.
T.C. Başbakanlık Devlet Plânlama Teşkilâtı (DPT), (2006). Dokuzuncu Kalkınma Planı (2007-2013), Ankara.
T.C. Cumhurbaşkanlığı Strateji ve Bütçe Başkanlığı, (2019). 100. Yıl Türkiye Planı, On Birinci Kalkınma Planı (2019-2023), Ankara.
T.C. Kalkınma Bakanlığı, (2013). Onuncu Kalkınma Planı (2007-2013), Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (1965). Devlet Memurları Kanunu, Tarih: 14.07.1965, Sayı: 12056, Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (2003). İş Kanunu, Tarih: 10.06.2003, Sayı: 25134, Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (2004). İş Kanunu’na İlişkin Çalışma Süreleri Yönetmeliği, Tarih: 06.04.2004, Sayı: 25425, Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (2020). COVID-19 Kapsamında Kamu Çalışanlarına Yönelik İlave Tedbirler, Cumhurbaşkanlığı Genelgesi 2020/4, Tarih: 22.03.2020, Sayı: 31076, Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (2021a). Uzaktan Çalışma Yönetmeliği, Tarih: 10.03.2021, Sayı: 31419, Ankara.
T.C. Resmi Gazete, (2021b). COVID-19 Kapsamında Kamu Çalışanlarına Yönelik Tedbirler, Tarih: 14.04.2021, Sayı: 31454, Ankara.
TİSK., (2022). Yeni Nesil Çalışma Modelleri, Ankara.
Tokol A., (2001). Endüstri İlişkileri ve Yeni Gelişmeler. Bursa Uludağ Üniversitesi Güçlendirme Vakfı.
Treu T., (1992). “Labour Flexibility in Europe”. International Labour Review, 131(4), 497-512.
UNISON., (2014). “Flexible Working Making It Work”. https://www.unison.org.uk/content/uploads/2014/09/On-line-Catalogue225422.pdf.
Yıldırım K., (2011). “Uluslararası Düzenlemelerde Fazla Çalışma ve Ülke Uygulamaları”, TÜHİS İş Hukuku ve İktisat Dergisi, 23(4), 34-103.
