Hükümet Sistemlerine Genel Bir Bakiş
Hükümet Sistemlerine Genel Bir Bakiş
Anahtar Kelimeler:
Hükümet Sistemleri- Demokrasi- DevletÖzet
Demokratik ülkelerde devletin meşruluğunun temel dayanağı yönetimin iradesinin kaynağını halktan almasıdır. Bu iradeden teşekkül edilen yasama ve yürütme organlarının teşekkül şekli ve tüm erklerin aralarında oluşturulan denge siyasal, idari ve hukuki sonuçları itibariyle önemlidir. 150 yıllık demokrasi serüvenimizde bu dengenin kuruluşu ile ilgili tartışmalar dönem dönem kendini göstermiş ve son olarak ülkemizde Cumhurbaşkanlığı hükümet sistemine geçilmiş olup kamuoyunda, siyasal düzlemde ve akademik camiada hükümet sistemi tartışmaları halen devam etmektedir. Bu açıdan çalışmanın amacı var olan hükümet sistemlerini genel bir bakışla ele alarak farkındalık oluşturmaktır. Çalışmada literatür ve mevzuat taraması yöntemi kullanılacaktır
Referanslar
ABD Anayasası
Aldıkaçtı O. (1960). Modern Demokrasilerde ve Türkiye’de Devlet Başkanlığı. Kor Matbaası.
Alkan H. (2013b). Karşılaştırmalı Siyaset: Başkanlık ve Parlamenter Sistemler Işığında Yarı Başkanlık Modelleri. İstanbul: Açılım Kitap.
Arı T. (1993). Uluslararası İlişkiler Dersleri. Uludağ Üniversitesi İ.İ.B.F. Bursa: Yeni Güneş Matbaası.
Arsel İ. (1964). Anayasa Hukuku: Demokrasi. Ankara: Doğuş Matbaacılık.
Aslan A. (2015). Türkiye İçin Başkanlık Sistemi: Demokratikleşme, İstikrar, Kurumsallaşma. S. 122.
Barthélemy J. ve Duez, P. (1985). Traité de Droit Constitutionnel. Paris: Dalloz.
Başgil A. F. (1960). Esas Teşkilat Hukuku. Cilt 1. İÜHF Yay.
Beetham D. ve Boyle K. (1998). Demokrasinin Temelleri. Ankara: Liberte Yay.
Beyaz Saray. Yürütme Organı. Erişim: 1 Nisan 2020, https://www.whitehouse.gov/about-the-white-house/the-executive-branch/.
Bezci B. (2005). “Demokrasi ve Başkanlık Sistemi”. Yönetim Bilimleri Dergisi. 3(2).
Bilir F. (2013). Başkanlık Sistemi: Amerika Birleşik Devletleri, Karşılaştırmalı Hükümet Sistemleri. Ankara: AKPARTİ Yay.
Bozlağan R. (2016). Türk Tipi Başkanlık. İstanbul: Hayat Yay.
Cadart J. (1975). Institutions Politiques et Droit Constitutionnel. Vol. 1. Paris: LGDJ.
Carey J. M. (2005). “Presidential versus Parliamentary Government.” C.Menard and M.M. Shirley (ed.). Handbook of New Institiutional Economics. Netherlands, Erişim:16.07.2012, http://www.colorado.edu/ibs/eb/alston/psci4028/fall_2010/Presidential versus Parli-amentaryGovernment%20by%20Carey.pdf.
Carey J. M. (2012, Şubat). Başkanlık Sistemi ile Parlamenter Sistem Arasındaki Tercihi Ne Belirler?. Görüş. TÜSİAD.
Chantebout B. (2004). Droit constitutionnel, 21. Baskı. Paris: Armand Colin.
Cheibub J. A. (2007). Presidentializm, Parliamentarizm and Democracy. Cambridge University Press.
Cheibub J. A. et al. (2011). Latin American Presidentialism in Comparative and Historical Perspective. The University of Chicago, Public Law and Legal Theory Working Paper Series, Texas Law Review, 89(40). Erişim: 25 Haziran 2016, http://www.law.uchicago.edu/academics/publiclaw/index.html.
Conac G. (1992). “Régime Présidentiel”. Dictionnaire Constitutionnel. Paris: PUF.
Contrubis J. (1999). Executive Orders and Proclamations. CRS Report for Congress.
Çam E. (1990). Siyaset Bilimine Giriş. İstanbul: Der Yay.
Çitçi O. (1997). “Başkanlık Sistemi Çözüm mü?”. AİD. 30 (4). TODAİE Yay.
Debbasch C. et al. (1990). Droit Constitutionnel et Institutions Politiques. 3. Baskı. Paris: Economica.
Dereli E. (1998). ABD ve Fransa Siyasal Sistemleri. İstanbul: Der Yay.
Duverger M. (1986). Seçimle Gelen Krallar. Necati Erkurt (çev.), 2. Baskı. İstanbul: Kelebek Yay.
Elgie R. (2004). Semi-Presidentialism: Concepts, Consequences And Contesting Explanations. Political Studies Review. Cilt 2.
Emre C. (1997). Karşılaştırmalı Kamu Yönetimi: Birleşik Krallık, ABD, Fransa, Almanya ve Japonya'da Kamu Yöneliminin Yapısı ve İşleyişi. Siyasal Kitabevi.
Epstein L. D. (1968). Parliamentary Government. International Encyclopedia of the Social Sciences. David L. Sills (ed.). NY: Macmillian and Free Press. C.11.
Erdoğan M. (2015). Modern Türkiye’de Anayasalar ve Siyasal Hayat. Ankara: Siyasal Kitabevi.
Eren E. K. (2002). “Başkanlık Sisteminin Türk Parti Sistemi Açısından Türkiye’de Uygulanabilirliği”. Gazi Ü. İİBF Der. 4(3).
Ergil D. (2015). “Başkanlık Sistemi ve Türkiye”. Bayram Coşkun ve Murat Aktaş (ed.). Başkanlık Sistemi. Ankara: Liberte Yay.
Eroğul C. (1997). Çağdaş Devlet Düzenleri. Ankara: İmaj Yay.
Esmein A. (1928). Eléments de droit constitutionnel français et comparé. Cilt 1. 8. Baskı. Paris: Sirey.
Favier, P. (1991). La décennie Mitterrand. 2, Les épreuves: 1984-1988. Paris: Editions Points.
Fransız Anayasası
Göze A. (2005). Siyasal Düşünceler ve Yönetimler. İstanbul: Beta Yay.
Gözler K. (2012). Anayasa Hukukunun Genel Esasları. Bursa: Ekin Kitabevi.
Gözler K. (2010). Anayasa Hukukunun Genel Teorisi. C. 1. Ekin Basım Yayın Dağ.
Gözler K. (2017a). Anayasa Hukukuna Giriş. Bursa: Ekin Kitabevi.
Gözler K. (2017b). Referandum mu, Plebisit mi?, Erişim: 2 Nisan 2020, http://www.anayasa.gen.tr/plebisit.pdf
Gözler K. (2018). Türk Anayasa Hukuku Dersleri, Güncellenmiş ve Genişletilmiş 22. Baskı. Bursa: Ekin Yay.
Gözübüyük A. Ş. (1991) Anayasa Hukuku. Ankara.
Grote R (1995). Das Regierungssystem der V. Französichen Republik. 1. Baskı. Baden-Baden: Nomos Verlaggesellschaft.
Gruijters J.P.A. (1992). The Case For A Directly Elected Prime Minister in The Netherlands. A. Lijphart (ed.). Parliamentary Versus Presidential Government. New York: Oxford University Press.
Gülsün R. (2016). İsviçre Hükümet Sistemi. Internatıonal Journal of Legal Progress. 2(2).
Güran S. (1994). “Anayasa’nın Kuvvetler Ayrılığı İlkesine ve Yönetim Yargı İlişkilerine Bakış Açısında Değişiklik”. Anayasa Yargısı Dergisi. C.11.
Hartmann J. (2000). Westliche Regierungssysteme. Opladen: Leske-Budrich.
Heady F. (1988). “The United States”. Donald C. Rowat (ed.). Public Administration in Developed Democracies: A Comperative Study. NY: Marcel Dekker Inc.
Heywood A. (2012). Siyaset. Ankara.
Kahraman M. (2012). “Hükümet Sistemi Tartışmaları Bağlamında Başkanlık ya da Yarı-Başkanlık Sistemlerinin Türkiye’de Uygulanabilirliği”. MKU SBE Der. 9(18).
Karatepe Ş. (2013). “Hükümet Sistemleri ve Türkiye”. Yeni Türkiye. S. 51.
Keleş M. (1996). Başkanlık Rejimi. İzmir: Kurtyılmaz Matbaası.
Kempf U. (2003). Das Politische System Frankreich. Die Politischen Systeme Westeuropas. 3. B.
Kılınç Z. A. (2015). “Siyasal İstikrar Açısından Başkanlık ve Parlamenter Sistemler”. Bayram Coşkun ve Murat Aktaş. (ed.). Başkanlık Sistemi. Liberte Yay.
Klein C. (1997, Temmuz). “The Powers of te Caretaker Government. Are They Really Un-limited?”. Israil Law Review.
Krotoszynski R. J. (2011). “The Seperation of Legislative and Executive Powers”. Tom Ginsburg, Rosiland Dixon (ed.). Comperative Constitutional Law. Cheltenham UK: Edward Elgar.
Kubalı H. N. (1971). Anayasa Hukuku Dersleri. İstanbul: İÜHF Yay.
Kutlu M. (2001). Kuvvetler Ayrılığı-Temelleri-Gelişimi-Hukuk Devletinin Kökenleri. Ankara: Seçkin Yay.
Laferrière J. (1947). Manuel de Droit Constitutionnel. Paris: Editions Domat Montchrestien.
Laski H. (1992). “The President and Congress”. Arend Lijphart (ed.). Parliamentary versus Presidential Government. Oxford University Press.
Lijphart A. (1988). Çağdaş Demokrasiler. Ergun Özbudun ve Ersin Onulduran (çev.). Ankara: Türk Demokrasi Vakfı ve Siyasi İlimler Türk Derneği Yay.
Lijphart A. (1999). Patterns of Democracy: Government Forms and Performance in Thirty-Six Countries. London: Yale University Press.
Lijphart A. (2012). Patterns of Democracy: Government Forms and Performance in Thirty-six Countries, New Haven and London: Yale University Press.
Linz J. (1985). Presidential or Parliamentary Democracy: Does it Make a Difference?. Yale University.
Loewenstein K. (1965). Political Power and the Govermental Process. The University of Chicago.
Memiş H. H. (2007). Diken... Hükümet Sistemleri. Ankara: Akasya Kitap.
Nomer M. (2013). ABD Başkanlık Sisteminde Başkanın Yetkileri. On İki Levha Yay.
Oktay C. (1984). “Kuvvetler Ayrılığı İlkesinin Yargı Açısından Anlamı ve Türkiye Örneği”. Anayasa Yargısı Der. C.1.
Özbudun E. (2008). Türk Anayasa Hukuku. Ankara: Yetkin Yay.
Özçelik A. S. (1982). Esas Teşkilât Hukuku Dersleri: Umumi Esaslar. İÜHF Y. C.1.
Öztürk N. K. (1992). “Federalizm ve Türkiye”. AİD. 25(4). Ankara: TODAİE Yay.
Pasquino G. (2005). Duverger And The Study Of Semi-Presidentialism. French Politics.
Pactet P. (1992). Institutions Politiques-Droit Constitutionnel. 11. B. Paris: Masson.
Pactet P. ve Melin-Soucramanien, F. (2004). Droit Constitutionnel. 23. Baskı. Paris: Armand Colin.
Rahman F. (1991). İslam'da Devlet Kavramı, Değişim Sürecinde İslam. J. Donohue - J. Esposito (ed.). Aydoğan, A. Y. ve Ünlü A. (çev.). İstanbul: İnsan Yay.
Riggs F.W. (1997b). “Presidentialism versus Parliamentarism: Implications for Representativeness and Legitimacy”. International Political Science Review. 18(3).
Sartori G. (1997). Karşılaştırmalı Anayasa Mühendisliği, Yapılar, Özendiriciler ve Sonuçlar Üzerine Bir İnceleme. Ergun Özbudun (çev.). Yetkin Yay.
Sayarı S. (1977). Parlamenter Demokrasilerde Koalisyon Hükümetleri. İstanbul.
Shugart M. S. (1993). “Of Presidents and Parliaments”. East European Constitutional Review. 2(1).
Soysal M. (1997). 100 Soruda Anayasanın Anlamı. Ankara: Gerçek Yay.
Stephens O. H. & Scheb, J. II. (2008). Amercan Constitutional Law. C. 1. 4. Baskı. Wadsworth: Thomson
Şirin S. (2017). Birinci Meclis Döneminde Yürütme Erki 1920-1923. Legal Yay.
Teziç E. (2001). Anayasa Hukuku. 7. Bası. İstanbul. Beta Yay.
Teziç E. (2007). Anayasa Hukuku. 12. Bası. İstanbul: Beta Yay.
Teziç E. (2018). Anayasa Hukuku, 22. Bası. İstanbul: Beta Yay.
Tocqueville A. (1962). Amerikan Demokrasisi. Taner Timur (çev.). İstanbul: Türk Siyasi İlimler Derneği Yay.
Tosun G. ve Tosun T. (1999). Türkiye'nin Siyasal İstikrar Arayışı, Başkanlık ve Yarı-Başkanlık Sistemleri. İstanbul: Alfa Basım Yayım.
Tunaya T. Z. (1982). Siyasal Kurumlar ve Anayasa Hukuku. 5. Baskı. İstanbul: Araştırma Eğitim ve Ekin Yay.
Turhan M. (1993). Hükümet Sistemleri. Ankara: Gündoğan Yay. 2. B.
Uluşahin N. (1999). Anayasal Bir Tercih Olarak Başkanlık Sistemi. Yetkin Yay.
Ün L. (2020), “Türkiye’de Hükümet Sistemlerinin Kamu Yönetimine Etkileri Bağlamında Cumhurbaşkanlığı Hükümet Sistemi”, Yayınlamış Doktora Tezi, Ondokuzmayıs Üniversitesi, Lisansüstü Eğitim Enstitüsü, Samsun.
Vedel G. (1949). Manuel élémentaire de Droit Constitutionnel, Paris: Recueil Sirey.
Vergin N. (1996). Cumhuriyetin Yönetilebilirliği İçin İktidar Yapısında Değişim, Yarı Başkanlık Sistemi, Türkiye Günlüğü. TDV. Yay. S. 41. Temmuz.
Yazıcı S. (2002). Başkanlık ve Yarı Başkanlık Sistemleri Türkiye İçin Bir Değerlendirme. İstanbul: Bilgi Üniversitesi Yay.
